konwalia

Dziękuję Gagacie za śliczny wpis:* Zbiegać za jednym klejnotem pustynie, Iść w toń za perłą o cudu urodzie, Ażeby po nas zostały jedynie Ślady na piasku i kręgi na wodzie...

Odkąd tak jakby nic odeszłeś stąd
Zgubiłam się wśród samotnych świata stron
A wszystkie sny Twoją twarz wciąż śnią
Nieznośny lód w sercu ciepła chce Twych rąk
...I wciąż krzyczę proszę, proszę wróć!!!

Właśnie przed chwilką w radiu słyszałam Perfect. Pamiętam jakby to było wczoraj - mówiłeś mi, że nie czuję, że jestem Twoja, że serce pęka Ci z każdym moim krokiem. Dopiero teraz wiem, kogo serce pękło tak naprawdę...

"Jest zawsze obecny w moich myślach - nie jako radośc, bo i ja nie zawsze jestem dla siebie radością, ale jako świadomość mojej istoty"

Emily Bronte "Wichrowe wzgórza"

Kiedy się dziwić przestanę
Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień
Swe ostatnie, niemądre pytanie
Nie zadane, w połowie przerwę
Będę znała na wszystko odpowiedź
Ubożuchna rozsądkiem maleńkim
Czasem tylko popłaczę sobie łzami tkliwej i głupiej piosenki
By za chwilę wszystko zapomnieć
Kiedy się dziwić przestanę
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie

Kiedy się dziwić przestanę
Zgubię śpiewy podziemnych strumieni
Umrze we mnie co nie nazwane
Co mi oczy jak róże płomieni
Dni jednakim rytmem pobiegną
Znieczulone, rozsądne, żałosne
Tylko życia straszliwe piękno
Mnie ominie nieśmiałą wiosną
Za daleko jej będzie do mnie
Kiedy się dziwić przestanę
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie

Kiedy się dziwić przestanę
Lżej mi będzie i łatwiej bez tego
Ścisną szczęścia i bóle wyśmiane
Bo nie spytam już nigdy - dlaczego?
Błogi spokój wyrówna mi tętno
Gdy się życia nauczę na pamięć
Wiosny czułej bolesne piękno
Pożyczoną poezją zakłamię
I nic we mnie i nic koło mnie
Kiedy się dziwić przestanę
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie...